Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Алег КЛІМАЎ ( 477 cт. ) |
Калейдаскоп радасці ў Год парсючка
Гэты населены пункт — лепшая ілюстрацыя таго, як могуць жыць нашы аграгарадкі. Вядомаму не толькі ў межах краіны прадпрыемству пастаянна патрэбны новыя працоўныя рукі. Значыць, і інфраструктура павінна адпавядаць, каб не на сезон — два заставаліся людзі, а пускалі тут карані. А якасць побыту — яна зусім
не толькі ў прыгожых новых дамах, але і ў тым, ці ёсць дзе чалавеку прабавіць вольны час,
ці мае ён магчымасці рэалізаваць свае духоўныя патрэбы ды творчыя схільнасці? І ўсходаўская культура такія магчымасці прапануе...
Далей
|
Пра Дзякавічы — з удзячнасцю
Вядомыя з тэлевізара твары ў гэты населены пункт не завітваюць. Будзем спадзявацца — пакуль. Але і без залётных зорак першай велічыні яго культура жыве паўнакроўным творча-працоўным жыццём. Ільвіная доля ўвагі тут надаецца менавіта беларускаму — у бібліятэчнай справе, краязнаўстве, абрадах, песнях, танцах. У сферы клопатаў работнікаў культуры — і стары, і малы. Таму і не сумуюць, як я зразумеў, у гэтым аграгарадку людзі. І артыкул мой сённяшні акурат пра тых, хто не дае ім сумаваць.
Далей
|
Так трымаць, Обчын!
У гэтай вёсцы, да якой прылягаюць некалькі пасёлкаў, папярэдні раз я быў прыблізна паўтара гады таму. Аднак у мінулы прыезд мне не ўдалося сустрэцца з чалавекам, які меркаваўся на ролю каментатара мясцовага культурнага жыцця. Віна ў тым ляжала на мне, за што і каюся. На гэты раз усё зраслося. Прычым мы з ім вырашылі абысціся без рэцэнзіі: я проста пазнаёмлю вас з гэтым дзіўным, яркім, таленавітым мужчынам драматычнага лёсу. А заадно давайце з вамі паглядзім, што і як змянілася ў рабоце ўстаноў культуры Обчына за такі, здавалася б, невялікі адмежак часу.
Далей
|
Хатка тая заўсёды поўная
Такія рэаліі, што там у глыбінцы, дзе скарачаецца колькасць насельніцтва, здараецца, памяншаюцца ў аб’ёмах і будынкі, у якіх размяшчаюцца ўстановы культуры. Дакладней кажучы, яны пераязджаюць з адных памяшканняў — больш багатых на квадратныя метры, у іншыя — як правіла, значна меншых памераў. Пры гэтым, хтосьці з кіраўнікоў такіх арганізацый упадае ў татальны адчай — і ад змены становішча, і ад неабходнасці па-ранейшаму “даваць працэнт”, але пры той дэмаграфічнай сітуацыі, якая не выклікае аптымізму. Што, безумоўна, адбіваецца на дзейнасці ўзначаленых імі ўстаноў. А хтосьці — нягледзячы ні на што беларускую культуру і захоўвае, і развівае.
Пра гэтых выдатных жанчын, з якімі “К” сустракае вясну ў вёсцы Пласток і якіх ад усяго сэрца віншуе з 8 Cакавіка, жадаючы любові, сонца, здароўя і поспехаў на культурнай ніве, і мой сённяшні аповед. Ну і аб “іх” працоўных месцах — куды ж без гэтага...
Далей
|
У спадзеве на маладую кроў
Падгалле знаходзіцца на самым ускрайку Беларусі — усяго за паўтара кіламетры ад мяжы з Украінай. Таму ёсць магчымасць параўноўваць. Але тыя праблемы, якія выразна прасочваюцца ў тамтэйшай сферы культуры, звыклыя сёння для многіх нашых паселішчаў. У гэтым я ўпэўніўся, пазнаёміўшыся з дзейнасцю аднаго з двух падгальскіх яе агменяў. Чаму толькі аднаго? Бо, як я ўжо пісаў, заўважыў падчас сваіх вандровак дзіўную тэндэнцыю. Зрэшты, пра гэта пазней.
Далей
|
Музей зачынены на зіму
Цяперашнія Іванічы — гэта зусім ужо малая радзіма. Зрэшты, і ў найлепшыя свае часіны вёска не магла пахваліцца вялікай колькасцю насельніцтва. Можа, таму і культурных устаноў у ёй ніколі не было надта шмат. Але размаўляючы з яе жыхарамі, я зразумеў, што культура ім вельмі патрэбная. Як цяжкахворыя чапляюцца за жыццё, гэтак — ужо прабачце за такое параўнанне — іванічане трымаюцца за культуру, якая не дае памерці іх душам. І па меры ўласных сіл ды магчымасцяў захоўваюць яе ды імкнуцца развіваць. Гонар ім ды хвала!
Далей
|
У чаканні Сашы і Цімы
Хай не пакрыўдзяцца на мяне кіраўнікі ўстаноў культуры Валаўска, але самае моцнае ўражанне на мяне ад наведвання гэтага аграгарадка зрабіла зносіны з тым яго жыхаром, якога я запрасіў на ролю рэцэнзента. Кароткай гутаркі з ім мне хапіла для таго, каб зразумець: так, 40 гадоў розніцы ва ўзросце паміж людзьмі — гэта тэрмін, які абумоўлівае істотную розніцу ў поглядах на сучасную культуру і расстаноўку ў ёй прыярытэтаў. Але “прымірыла” мяне з падрастаючым пакаленнем тое, што яго ацэнка стану рэчаў у мясцовай сферы баўлення вольнага часу ў цэлым мне падалася знаёмай. Недзе я ўжо такое сустракаў. Таму супакоіўся...
Далей
|
Алег Молчан: “Я заўсёды быў на баку Мулявіна”
Ён застанецца ў гісторыі “Песняроў” хаця б праз тое, што напісаў музыку да геніяльнай “Малітвы”: калі я бачу па тэлевізары тыя архіўныя кадры, у мяне разам з Уладзімірам Мулявіным па шчоках коцяцца слёзы.
Але было б найвялікшай несправядлівасцю назваць Алега МОЛЧАНА аўтарам адной песні. “Стася”, “Маргарыта”, “Кума”, “Падманіце мяне”, “Калі мы былі юныя”, “Гуляй, казак” увайшлі не толькі ў “залатую калекцыю” вялікага калектыву, але і ў гісторыю беларускай музыкі. Пра тое, чым яшчэ (і вельмі шматлікім) яму абавязаныя “Песняры”, і чым ён — яшчэ больш шматлікім — абавязаны ансамблю,
наша гутарка з кампазітарам.
Далей
|
Уладзімір Ткачэнка: “Гэта былі гады захаплення...”
Гэты музыкант прыйшоў у “Песняры” тады, калі ансамбль перажываў, напэўна, другую пару свайго росквіту: ён усё яшчэ пастаўляў на эстраду адзін новы хіт за адным, пры гэтым паралельна ажыццяўляючы пастаноўкі рок-опер. А пакінуў яго гэты грандыёзны гітарыст у тыя гады, калі на творчым гарызонце калектыву, магчыма, з’явіліся першыя навальнічныя аблокі. Ужо не адно дзесяцігоддзе сэрца Уладзіміра ТКАЧЭНКІ належыць Нацыянальнаму акадэмічнаму канцэртнаму аркестру Беларусі, але працягвае яно біцца і там — у часы працы артыста ў легендарным савецкім і беларускім ансамблі...
Далей
|
Аўдыя & Відэа
Студзеньскія аўдыя/відэаработы айчынных выканаўцаў рэцэнзуюць бубнач гурта N.R.M. Алег ДЗЕМІДОВІЧ (A.) і спецыяльны карэспандэнт газеты “Культура”, музычны крытык Алег КЛІМАЎ (B.).
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"