Аўтары

Учора паказам у сталічным кінатэатры “Масква” фільмаў “Сляпыя спатканні” Левана Кагуашвілі і “Вяселле” Міхаіла Кабахiдзе і адкрыццём у фае Палаца Рэспублікі фотавыставы, прысвечанай 100-годдзю Грузінскай Дэмакратычнай Рэспублікі, і выставы грузінскіх мастакоў, што жывуць у Беларусі, у нашай краіне стартавалі Дні культуры Грузіі, якія праводзяцца ўпершыню.

Культура Чабатовiчаў анансуецца на ўездзе ў вёску скульптурай... лапця і бота. Выгляд гэтага твора манументальнага мастацтва сведчыць за тое, што яго стан адсочваюць не па святах, а рэгулярна. А далей заезджага чалавека чакае цэнтральная вуліца — з упрыгожанымі калодзежамі, платамі, невялікімі скульптурамі. І прылеглая да лесу сядзіба Цэнтра народнага побыту. Здаецца, варта кінуць чароўны клубочак — і ён прывядзе па зялёнай дарожцы ў казку. Але я вам буду распавядаць, як звычайна, пра быль.

Так і не вызначыўся я з якасцю паслягуст’я ад знятай мною пробы з культуры гэтага аграгарадка. Адчуванне падобна таму -- з савецкіх часоў, калі нярэдка прыстойны тавар ўпакоўваўся ў такую абгортку, што купляць тое, што знаходзілася ўнутры, не было ніякага жадання. Як і штосьцi ў фанціку прыгожым, якое ляжала на прылаўку побач: асадак распаўсюджваўся і на гэта. Вось і ў Хаціславе ўстановы культуры не прастойваюць, забаўляюць людзей і навучаюць, аднак жа настолькі мяне ўразіла зона перад адной з іх, што дакладнае меркаванне пра ўбачанае і пачутае я не сфармуляваў для сябе і па гэты дзень.

У Батчы мне трэба было з’ездзіць хоць бы затым, каб пачуць, як спявае, вобразна кажучы, культавая фігура не толькі для гэтага месца, але і для фальклорнай Беларусі ў цэлым. Вярнуўшыся дадому, я пракруціў некалькі песень пары вядомых айчынных этна-калектываў — тых, што змешваюць у сваёй творчасці аўтэнтыку з сучаснымі тэхналогіямі. “У адны вароты” яны прайгралі. “А што ў гэтым аграгарадку “на кані” ў культуры ўвогуле?” — спытаеце вы. Адказваю.

Жыхары гэтай вёскі называюць яе па-рознаму — хто Яблонаўка, хто Яблынаўка. “Блытаніне” спрыяюць і дарожныя ўказальнікі: тыя, што па баках трасы М1 (на ўчастку Мінск — Брэст), паведамляюць пра знаходжанне населенага пункта, у назве якога пасля літары “л” ідзе літара “о”; той, што хаваецца на ўездзе-выездзе самой вёскі, абвяшчае, што за “л” — “ы”. Праўда, апошні вельмі пацёрты часам, таму і я буду прытрымлівацца афіцыйнага “ойконiма”.

Ліпеньскія аўдыя / відэаработы айчынных выканаўцаў рэцэнзуюць бас-гітарыст гуртоў “НагУаль” і The Silicon Кастусь КАЛЕСНІКАЎ (A.) і спецыяльны карэспандэнт газеты “Культура”, музычны крытык Алег КЛІМАЎ (B.).

І сярод прадзюсараў ёсць асобы культавыя. І наша краіна такіх мае. Хтосьці з іх працягвае ўвасабляць свае задумкі тут. Нехта пераключыўся на іншую дзейнасць. А яшчэ нехта зусім знік з далягляду, і толькі памяць захоўвае яго здзяйсненні. Руслан МАКАРАЎ некалі быў у Беларусі чалавек супераўтарытэтны. І ўжо даўно пакінуўшы радзіму, не-не, ды і “бярэ ў рукі шашкі” — нешта робіць у музычным бізнесе. Праўда, цяпер ужо з мецэнацкіх меркаванняў. А так ад гэтай сферы ён цяпер далёка. Але ў нас таксама ёсць рукі, і доўгія...

Вы мне можаце не паверыць, але гэта было. Нейкі час, у 2000-х, калектыў Osimira карыстаўся ў слухачоў большай папулярнасцю, чым яго “ардэнаносныя” калегі па этна-музыцы — гурты “Палац” і “Троіца”! І справа не толькі ў песенным матэрыяле, заснаваным на беларускай аўтэнтыцы, ды ў манеры яго падачы, але і ў тым, што на сцэне магілёўцы ладзілі сапраўдныя касцюмаваныя шоу. Між тым, адзін з ідэолагаў “восяў” Андрусь ПАЛАЎЧЭНЯ сёння самакрытычна сцвярджае, што да такой драматургічнай дзеі ён з камрадамі прыйшоў не адразу і па падказцы (пра што вы прачытаеце ніжэй). Вады з тых часоў выцякла шмат, аднак мы паспрабавалі з героем гэтага інтэрв’ю ўвайсці ў раку ў другі раз. І вось што з гэтага атрымалася.

Сёння, 11 жніўня, спаўняецца 55 гадоў выдатнаму кампазітару Леаніду ШЫРЫНУ, які ўжо шмат гадоў з’яўляецца хітмэйкерам № 1 сучаснай папулярнай музыкі Беларусі. Дамаўляючыся з юбілярам аб інтэрв’ю, у яго голасе я не пачуў захопленых нотак ад прапановы стаць галоўным удзельнікам такой гутаркі. Але, выказваючы павагу “К”, ён усё ж такі сустрэўся з карэспандэнтам выдання.

Калі яго надта перапаўнялі эмоцыі і ў гутарцы ён пачынаў сябе адчайна шкадаваць, згадваючы і пра тое, што можа памерці ў любую секунду (шмат гадоў таму яму зрабілі аперацыю на мозгу, і пры тым ладзе жыцця, які ён вёў — калі гэта выступ, то да знямогі, калі парушаць рэжым, то часам да крытычнага стану, — такі зыход быў цалкам верагодны), я напяваў яму радкі з песні піцерскага гурта Tequilajazzz, у якіх пералічваліся і памерлыя рок-зоркі: “Кобейн мертв, Вишес мертв, Кертис мертв, а ты еще крепкий старик, Розенбом!” І мы смяяліся...