Аўтары

Сце­ны і пад­ло­га май­стэр­ні Але­ся Ро­дзі­на — ні­бы пра­цяг яго па­лот­наў: рэ­чы і ўра­жан­ні зні­тоў­ва­юцца тут у аб­ры­віс­ты апо­вед. Лі­та­ра­ль­на ба­чыш: каб зра­зу­мець твор­цу, трэ­ба на­ве­даць яго пра­цоў­нае мес­ца. Зрэш­ты, яно ў мас­та­ка не ад­но, дый го­рад у яго — не адзін: свет і ван­дроў­кі ўтва­ра­юць су­цэ­ль­ныя пра­сто­ры яго кар­цін, акцый і — як высвет­лі­ла­ся — на­ват фа­таг­ра­фій...

На сайце Дзяніса Раманюка я знайшла наступную фразу: «Працуе як выдавец, фатограф, дызайнер, этнограф і мастак». Часта дастаткова мець у сваім CV толькі адно падобнае вызначэнне, каб адчуваць сябе запатрабаваным у нашай арт-прасторы. Тут жа іх пяць. Пяць прафесій, пяць прызванняў. Маецца шостае, з якога мы і пачалі нашу гутарку. Пра яго згадваеш, як толькі трапляеш у майстэрню Дзяніса: гэта фактычна некранутае месца працы Міхася Раманюка. Таксама этнографа, таксама мастака. «З 1997 года працягвае справу свайго бацькі, прафесара Міхася Раманюка, па вывучэнні народнай культуры і этнаграфіі беларусаў. Ладзіць дзясяткі экспедыцый па тэрыторыі ўсёй Беларусі» — гэта зноў з сайта Дзяніса Раманюка.

Улюбёная тэма Сяргея Аганава — гістарычная. З апошніх яго манументальных аб’ектаў — мінскі «Войт» на пляцы Свабоды, што абвяшчае гараджанам магдэбургскае права. Творчы почырк скульптара — пазнавальны: выразны графічны сілуэт, калі-нікалі быццам з’едзены ходам часу, дакладнае метафарычнае вырашэнне, прадуманае — да нюансаў колеру і фактур — мастацкае ўвасабленне. Аднак галоўнай тэмай нашай гутаркі сталася пытанне:«Як скульптару рэалізаваць свае ідэі ў горадзе?»

Прыглядзецца да гэтай мастачкі мяне змусіла выстава «Штучнае асвятленне. Клара і Роза», якую Марта Шматава задумала і правяла.

Аляксандр Некрашэвіч — манументаліст па адукацыі, таму цудоўна адчувае колер, кампазіцыю, а галоўнае — матэрыял. Веданне разнастайных тэхналогій паспрыяла ўсведамленню таго, што ў жывапісе маюць права на існаванне не толькі алей, акрыл і палатно... Творца працуе ў стылістыцы поп-арта. Метамарфозы яго прац здзяйсняюцца з дапамогай камп’ютара, аднак галоўнай застаецца ручная тэхніка стварэння выявы.

Кацярына Сумарава — прадстаўніца мастакоўскай дынастыі. Яе бацька Васіль Сумараў — вядомы жывапісец і педагог. Дачка, атрымаўшы ў спадчыну майстэрства і талент, пакрочыла ў мастацтва ўласным шляхам. Яе выяўленчая мова цалкам адметная, экспрэсіўная і адначасова структуралізаваная — паводле законаў палатна і свету.

Гэты творца — урбаніст, нездарма яго персанальная выстава ў Музеі сучаснага выяўленчага мастацтва была прымеркавана да Дня горада. Дыялог гісторыі і сучаснасці Уладзімір Тоўсцік вырашае складанай арганізацыяй прасторы, ці як сам тлумачыць — рэжысурай святла. Калажны метад пабудовы палатна дапамагае адначасоваму суіснаванню мінулага і сённяшняга, свету ўнутранага і знешняга, візуалізацыі думкі і пачуцця.

На адкрыцці выставы, прымеркаванай да 75-годдзя, Юрый Васільеў акрэсліў сваё творчае крэда: «Я адношу сябе да пакалення, якое ў фатаграфіі шанавала непаўторнасць і зачараванне самой фатаграфічнай выявай, якая атрымліваецца з дапамогай святла, лінзы і хіміі, а потым — аксамітнай паверхні срэбнага зерня і матавай барытавай асновы. Я ўсё яшчэ праяўляю стужкі. Усё яшчэ чакаю цуду ў чырвоным святле цёмнага пакоя. Гэты цуд — фатаграфія. Але ёсць ужо і іншы цуд — лічба. І тое, што яна дазваляе рабіць з выявай, захапляе мяне яшчэ больш».