Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Алег КЛІМАЎ ( 477 cт. ) |
Альтыст Дайнека
Вядома, ён не толькі альтыст. Ды і альтыст — далёка не ў першую чаргу, хоць у музычных установах вучыўся iгры і на гэтым інструменце, і на скрыпцы. У першую ж чаргу, Валерый ДАЙНЕКА — шматгадовы вакаліст “Песняроў”, голас якога навечна застанецца ў памяці меламанаў дзякуючы “Белавежскай пушчы”.
Цікава, што пачынаў будучы заслужаны артыст Беларусі, як альтэрнатыўшчык (сёння б так сказалі), выконваючы рок і блюз. А ўсё жыццё ён любіць джаз. Але заслужыў пашану, спяваючы эстраду — як называлі гэты жанр у СССР і працягваюць называць дагэтуль. І як спявае! Сам пры гэтым крытычна адгукаючыся пра свае вакальныя здольнасці.
Далей
Каментарыі (1)
|
“Я пакаяўся перад Мулявіным”
За пачатак адліку вялікай, слаўнай і ў чымсьці драматычнай гісторыі “Песняроў”, прынята браць 1 верасня 1969-га, калі калектыў “Лявоны”, атрымаў права называцца вакальна-інструментальным ансамблем. А ўжо годам пазней ён быў перайменаваны ў “Песняры”. Гэта значыць, у першы дзень сёлетняй восені наша краіна — ды і, упэўнены, як мінімум уся постсавецкая прастора — адзначыць залаты юбілей легенды! Натуральна, “К” не магла абмінуць увагай будучую падзею. Гэтай гутаркай мы адкрываем серыю інтэрв’ю з музыкантамі, якія пісалі і працягваюць пісаць хроніку славутага ансамбля. І першым суразмоўцам стаў артыст, які быў сярод тых, хто стаяў ля вытокаў “Песняроў” — Уладзіслаў МІСЕВІЧ.
Далей
|
Што мы ведаем пра джаз?
Нядаўна ў Вялікабрытаніі выйшла кніга The History of European Jazz. Ёсць у ёй і некалькі раздзелаў, прысвечаных беларускаму джазу. Іх аўтар — вядомы журналіст і музычны крытык, намеснік галоўнага рэдактара часопіса “Мастацтва” Дзмітрый Падбярэзскi — пазнаёміў замежных чытачоў не проста з мала-
ці ўвогуле невядомымі ім музычнымі старонкамі, але і з нашай краінай як такой.
Далей
|
Па розныя бакі чыгункі
Кажуць, што калі пры ясным надвор’і залезці на дах сталічнага спартыўна-забаўляльнага комплексу “Чыжоўка-Арэна”, то можна разглядзець Міханавічы. Сам я не правяраў, але, верагодна, гэта ўсяго толькі жарт. Аднак тое, што да згаданага паселішча з Мінску рукой падаць — факт. Як жа жыве рэгіянальная культура пад бокам у сталіцы?
Далей
|
Аптымізм “неперспектыўнага” мястэчка
Здаралася, прыязджаў я з “рэгіянальных камандзіровак” з настроем ніжэй за сярэдні. Быццам бы і ўстановы культуры ў такіх “глыбінках” дзейнічаюць, і працуюць у іх падзвіжнікі, але часам апускаўся я ў атмасферу гнятлівую — з-за розных абставінаў. У паселішчы, гаворка пра які пойдзе далей, таксама ўсё не без навальнічных аблокаў, але да іх наяўнасці кіраўніцтва мясцовай культуры ставіцца, ва ўсякім разе, без панікі, па-філасофску. І разводзяць яны хмары сваімі працавітымі рукамі...
Далей
|
Пытанні з адказамі і без
Падобна на тое, што з асобнымі бібліятэкарамі краіны ў мяне ідзе “гульня”: неабвешчаная, ціхая, нябачная, але на змор. Я — да іх, яны — ад мяне. Папярэджваю, што буду, што чакайце ў госці, рыхтуйце гаворку пра дасягненні, аднак і не забудзьцеся пра самакрытыку. “Чакаем! — радасна паведамляюць мне. — Прадчуваем цікавы дыялог!” І вось прыязджаю я ўвесь такі — у прадчуванні, а бібліятэкараў няма: то захварэлі, то на тэрміновую нараду ад’ехалі.
У Перхавічах я таксама з захавальнікам і прапагандыстам літаратуры не пабачыўся — па нейкай прычыне ён адсутнічаў. Але не адной жа бібліятэкай слаўны гэты аграгарадок? Не адной. “Чым яшчэ?” — спытаеце вы. Зараз раскажу.
Далей
|
Вечны юнак і яго мядзведзі
Паверыць у тое, што ў наступны панядзелак Беларускаму дзяржаўнаму цырку стукне 60 — амаль немагчыма. Ён асацыюецца з тлумнай гурбою дзятвы, а зусім не з пенсіянерскім векам. Хаця колькі ўжо пакаленняў той дзятвы пабывала на яго імпрэзах — і вярнулася сюды з унукамі! Таму цырку наканавана заставацца ў ролі вечнага юнака.
Далей
|
Бясконцы тур па Радзіме
У аўторак, 22 студзеня, у офісе Нацыянальнага акадэмічнага канцэртнага аркестра Беларусі прайшла прэс-канферэнцыя яго мастацкага кіраўніка — знакамітага маэстра Міхаіла Фінберга.
Далей
|
Чалавек, які дамогся свайго
Учора споўнілася 60 гадоў “нашаму ўсё”. Хоць з’явіўся на свет гэты чалавек у Расіі (дакладней, ён народжаны ў СССР), але асталяваўся ў Сінявокай даўно і артыстычную кар’еру робіць тут ужо чацвёрты дзясятак. Ён жывое ўвасабленне памежжа часоў, якія адной нагой па-ранейшаму ў Саюзе, а другой — у крыптавалюце і блокчэйне. Мацёрыя меламаны лічаць яго жывым дыназаўрам савецкай эстрады, але пры гэтым той “яшчар” — адна з самых яркіх медыя-персон краіны, што як ніхто лепей умее хайпануць. І таму больш сучасную фігуру ў айчынным шоу-бізнэсе трэба яшчэ пашукаць! Ну, вы ўжо, пэўна, здагадаліся, з кім сённяшняя наша сустрэча? Так, з ім, з родным і... мілым! З Аляксандрам САЛАДУХАМ!
Далей
|
Аўдыя & Відэа
Снежаньскія аўдыя / відэаработы айчынных выканаўцаў рэцэнзуюць тэле- і радыёвядучы, шоумен Дзмітрый ШУНІН (A.) і спецыяльны карэспандэнт газеты “Культура”, музычны крытык Алег КЛІМАЎ (B.).
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"