Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Канстанцін АНТАНОВІЧ ( 482 cт. ) |
Файл для дуды
Днямі ў Інстытуце культуры Беларусі адбыўся “круглы стол” “Аб далучэнні Рэспублікі Беларусь да мультынацыянальнага файла “Культура дуды” ў Рэпрэзентатыўным спісе нематэрыяльнай культурнай спадчыны чалавецтва (UNESCO)”. Нагодай стала ініцыятыва Славакіі па ўнясенні сваёй дударскай традыцыі і заклік далучацца да гэтай намінацыі іншым еўрапейскім краінам. На “круглым стале” абмяркоўвалася, ці варта Беларусі сёлета рыхтаваць дакументы з аналагічнай ініцыятывай (да дэдлайну засталося трохі больш за месяц).
Далей
|
Трылер з буктрэйлера
Сёння для таго, каб зняць свой буктрэйлер, дастаткова прачытаць літаратурны (і не толькі) твор і скарыстацца відэакамерай, якая маецца ці не ў кожным мабільным тэлефоне.
Далей
|
Памяць, што жыве ў сэрцы
Вайна — гэта не толькі баі і спецаперацыі, але і трагічныя лёсы людзей. І, кажучы пра Вялікую Перамогу, усё часцей забываюцца на імёны тых, хто яе наблізілі коштам уласнага жыцця, а іх прах застаўся назаўсёды на чужыне. Сёння іх імёны многім невядомыя. Каб выправіць сітуацыю, быў створаны адмысловы праект пад эгідай Усіхсвяцкага прыхода горада Мінска. Яго мэта — сабраць матэрыял пра воінаў, нашых суайчыннікаў, якія загінулі за межамі Радзімы ў гады Другой сусветнай вайны. Першы плён сумеснай працы праваслаўнага духавенства, ваенных гісторыкаў, журналістаў — кніга “Жыць і памятаць”.
Далей
|
Два мільёны пад Новы год
Сёння мы анансуем наш чарговы аўтатур па Магілёўшчыне, артыкулы па выніках якога апублікуем у першых нумарах "К" новага года. А пакуль распавесці хочацца пра нечаканы крэатыў клубнай дзейнасці, які давялося пабачыць на Шклоўшчыне. Вельмі ўжо пасуе гэты праект да навагодняга святочнага настрою. І змушае да разваг пра матэрыяльную матывацыю якаснай культурнай дзейнасці. Тэма, пагадзіцеся, — надзвычай актуальная на сёння.
Далей
|
Усе дарогі вядуць да работніка культуры
Сённяшняя публікацыя пра стан культуры Шклоўскага раёна — заключная ў цыкле артыкулаў апошняга леташняга аўтатура. Час ужо ў сёлетні збірацца… Дык вось Шклоўшчына. Асноўная адметнасць яе культуры ў тым, як нам падаецца, што намеснік начальніка аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Галіна Валозіна ведае поле ўласнай дзейнасці да драбніц, не першы дзясятак гадоў упэўнена вядзе і накіроўвае развіццё сферы, ведае яе рэзервы ды перспектывы. Нават у жорсткіх умовах аптымізацыі ды складанай эканамічнай сітуацыі.
Далей
|
Што можна зрабіць “апетытным”?
І вось — Круглае. Мы тут наведалі музей, рённую і дзіцячую бібліятэкі, РДК і Раённы дом рамёстваў. Распавесці ёсць пра што. Прынамсі, досвед мясцовага бібліятэчнага развіцця варты не толькі абагульнення і распаўсюджвання, але і з’яўляецца добрай нагодай для чарговых сур’ёзных разваг пра камерцыйны складнік творчай дзейнасці ў сферы рэгіянальнай культуры.
Далей
|
Установа культуры: яна ёсць ці няма?
Год — новы, пытанні — старыя. Тым больш, узнімалі мы іх напрыканцы 2015-га, калі выправіліся ў чарговы аўтатур па Магілёўшчыне. Вынікі ж вандроўкі падсумоўваем у студзені і з вялікім спадзевам на тое, што Год культуры хоць нейкім чынам паспрыяе таму, каб шэраг праблемных пытанняў быў усё ж такі вырашаны. Першы наш артыкул прысвечаны культуры Круглянскага раёна. Мы тут, як і заўжды, шмат пачулі, шмат пабачылі і многаму навучыліся…
Далей
|
Ягадка для раённага торта
Наш чарговы артыкул “з колаў” — пра культуру Лёзненскага раёна. Шчыра скажам, мы пабывалі тут у такім фармаце ўпершыню. Таму нечаканасцяў сустрэлі шмат. Балазе, нечаканасці гэтыя былі адно толькі станоўчыя ды пазітыўныя. Інакш кажучы, падстаў для працягу гаворкі пра культурныя брэнды раёнаў з’явілася больш чым дастаткова.
Далей
|
Факт пра план, які не догма
Так, сённяшні артыкул — толькі пра культуру Бешанковіччыны. Між іншым паспрабуем адказаць, ці можна па адной установе культуры меркаваць пра стан культурных спраў усяго раёна. Распавядзем пры гэтым не толькі пра сельскія клубы, але і пра тое, чым адметны ў згаданай сферы раённы цэнтр. Загадзя праканстатуем: нашы высновы тут — неадназначныя.
Далей
|
Невядомы Міхаіл Пташук
Падчас разнастайных апытанняў наконт самага вядомага мастацкага беларускага фільма апошніх двух дзесяцігоддзяў найчасцей згадваецца карціна “У жніўні 44-га…” Міхаіла Пташука. Жыццё гэтага выдатнага рэжысёра трагічна абарвалася 13 гадоў таму. Але і сёння ягоныя фільмы ўваходзяць у “залаты фонд” беларускага кінематографа. Пра малавядомыя старонкі з жыцця гэтага творцы гутарка з дачкой рэжысёра Лікай Пташук, якая працягвае бацькоўскае служэнне айчыннаму мастацтву, працуючы рэжысёрам Беларускага радыё.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"