Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Пётра ВАСІЛЕЎСКІ ( 836 cт. ) |
Паміж скульптурай і арт-аб’ектам
Скульптар Павел ВАЙНІЦКІ належыць да тых мастакоў, якія здольныя не толькі стварыць арт-аб’ект, але і ўцямна патлумачыць, чаму ягоны твор менавіта такі, а не інакшы. Ён не толькі практык, але і тэарэтык — кандыдат мастацтвазнаўства, дацэнт архітэктурнага факультэта БНТУ. Вось чаму мы звярнуліся да яго, каб прадоўжыць тэму сучаснай манументалістыкі, распачатую ў №№ 3, 8, 10 — 11. Яшчэ адна з ягоных іпастасяў — куратар мастацкіх праектаў. Апошняя яго работа ў дадзенай сферы — выстаўка да 60-годдзя вядомага скульптара Уладзіміра Жбанава ў сталічным Музеі сучаснага выяўленчага мастацтва. І першае пытанне ў нашай размове датычылася гэтага праекта.
Далей
|
Тры музейныя... пацукі!
Ва ўсіх сферах, ва ўсіх галінах сацыяльнай практыкі гісторыя занатоўвае імёны генералаў, а не салдат. Хіба што выпадкова згадка пра сціплага рупліўца трапіць на старонкі гістарычнай хронікі… Тая ж завядзёнка і ў галіне культуры. Але правіла не бывае без выключэнняў...
Далей
|
Пра ўзаемную любоў. У новай раме
Запытаўся неяк ў знаёмай, якая вярнулася з вандроўкі ў Парыж, чым запомнілася ёй сталіца Францыі. І яна распавяла пра тое, як для іхняй турыстычнай групы зладзілі шпацыр па начным Манмартры. Адна з новых славутасцей гэтай легендарнай мясцовасці — сцяна, на якой больш як на 300 мовах свету напісана фраза “Я кахаю цябе”. “ І вось, пакуль я шукала на гэтай сцяне надпіс на роднай мове, на мой мабільнік з Мінска прыйшла SMS-ка “Я кахаю цябе!”. Вось самае моцнае ўражанне ад Парыжа...”
Далей
|
Глядзіце пад ногі!
Колькі гадоў таму мне давялося размаўляць з мінскім архітэктарам, які праектуе малыя архітэктурныя формы, або, інакш кажучы, займаецца дызайнам гарадскога асяроддзя. Ён не без гордасці паведаміў, што за кошт даволі высокага ўзроўню гэтага чынніка культуры Мінск адрозніваецца ў лепшы бок, напрыклад, ад Масквы. Тая, безумоўна, — цудоўны горад, але пры велізарных маштабах будаўніцтва, якое вядзецца, у маскоўскіх архітэктараў часта проста не даходзяць рукі да такой “драбязы”, як добраўпарадкаванне прылеглых да гмахаў тэрыторый. Між тым, як у нас гэтаму надаецца ўвага.
Далей
|
Мо аўтар і... не патрэбен?
Маючы звычку засяроджваць увагу на мастацкай аздобе вуліц і інтэр’ераў, я часта магу назваць аўтара той або іншай работы, калі гаворка ідзе пра Беларусь. Гэта таму, што знаёмы з почыркам нашых знакамітых творцаў і больш-менш арыентуюся ў гісторыі айчыннай культуры савецкага часу ды апошніх дзесяцігоддзяў. Часта, але не заўсёды. Справа ў тым, што творчую манеру, якая стала брэндам мастака і якую ўпадабала публіка, пачынаюць свядома і падсвядома капіраваць. Так, у розных гарадах краіны на фасадах будынкаў я сустракаў падабенства з мазаікамі Аляксандра Кішчанкі і паркавыя скульптуры, аўтары якіх відавочна натхняліся творамі Уладзіміра Жбанава. Магчыма, разумеючы, што гэтыя работы пазбаўлены арыгінальнасці, аўтары рэдка іх падпісваюць. Але, мяркую, подпіс у ганарарнай ведамасці ставяць. Не без задавальнення…
Далей
Каментарыі (4)
|
Аўтарскі дыскурс і дзядзька з перфаратарам
Адна з тэм гэтага нумара "К" — працяг дыскусіі пра сучасную айчынную скульптурную пластыку. Нагадаем, нагодай для размовы стала ўстаноўка адразу двух нязвыклых для мінскай гарадской прасторы твораў манументалістыкі — кампазіцый Паўла Вайніцкага ў парку Перамогі і Максіма Петруля на месцы, дзе знаходзіўся дом, у якім нарадзіўся Максім Багдановіч. На старонках "К" сваю пазіцыю ўжо выказвалі рэдактар аддзела газеты "Культура" Ілья Свірын (гл. № 8 за гэты год) і архітэктар Ігар Байцоў (№ 10). А яшчэ крыху раней дыскусійнай стала публікацыя Пятра Васілеўскага "Прагляд пластыкі: сітуацыя на заўтра" (№ 3), дзе ўзнімалася пытанне навучання скульптараў у Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў. Сёння ў працяг тэмы прагучыць маналог загадчыка кафедры скульптуры БДАМ Уладзіміра Слабодчыкава і інтэрв'ю з адным з "віноўнікаў" шырокага абмеркавання наяўнасці сучасных твораў у сучаснай гарадской прасторы, скульптарам Максімам Петрулём.
Далей
|
Роспіс амаль прыстроены, а вось метал...
У “К” № 21 за 25 мая 2013 года быў змешчаны матэрыял “Ці пераедзе аздоба: што чакае інтэр’еры сталічнага аўтавакзала?”. Гаворка ў ім ішла пра захаванне элементаў мастацкага афармлення аўтавакзала “Маскоўскі” пасля таго, як яго будынак будзе дэмантаваны. Разглядаліся варыянты перадачы роспісу “Балада пра Бацькаўшчыну” і прасторавых кампазіцый з металу ў збор аднаго з мінскіх музеяў альбо паўторнага іх скарыстання для аздобы інтэр’ера аднаго з грамадскіх будынкаў сталіцы. Ідэя “другога жыцця” згаданых твораў мастацтва прыйшлася даспадобы аўтару роспісу Віктару Хацкевічу. Летась у кастрычніку ён накіраваў ліст старшыні Мінскага гарвыканкама Мікалаю Ладуцьку з просьбай паспрыяць захаванню твора.
Далей
|
“Шанцільі” ды “крэп-жаржэт”
У сценах Мірскага замка дэманструюцца перліны моды. Тут да канца мая працуе выстаўка “Дух часу і раскошы: мода і стыль 1820 — 1920 гадоў” з прыватнай калекцыі Ігара Сурмачэўскага. Шыкоўныя сукенкі з тканін, назвы якіх сёння ведаюць хіба што гісторыкі моды, вытанчаныя туфлікі і капялюшыкі, аксесуары. Экспазіцыю дапаўняюць выявы прыгажунь на здымках ХІХ — пачатку ХХ стагоддзя ў тагачасных модных строях... Усё гэта — як вандроўка ў забытае мінулае ці нават у нейкі “паралельны свет”.
Далей
|
Аперацыя "Спальны раён"
Я жыву ў Бараўлянах — побач з мяжой Мінскага і Лагойскага раёнаў. Маё лецішча, дзе я знаходжуся ў цёплую пару года, у Воўчкавічах — гэта памежжа раёнаў Мінскага і Дзяржынскага. Бліжэйшая чыгуначная станцыя — "Фаніпаль", да якой на электрычцы хвілін пяць. Працую ж у цэнтры сталіцы. Я магу па пальцах адной рукі пералічыць выпадкі, калі наведваў Дом культуры ў Бараўлянах, хоць жыву там трыццаць гадоў. А думка з’ездзіць на электрычцы ў Фаніпаль ці ў Дзяржынск, каб там схадзіць у кіно або на якую імпрэзу, мне ніколі ў галаву не прыходзіла. Мае культурныя патрэбы задавальняе цэнтр Мінска, да якога з Бараўлян ці Воўчкавічаў я дабіраюся хвілін за сорак. Мяркую, гэтак жа разважаюць многія жыхары як мінскіх прыгарадаў, так і мінскіх ускраін. Ну а як пры такім раскладзе мусяць функцыянаваць культурныя ўстановы, чыё прызначэнне — абслугоўваць насельніцтва спальных раёнаў сталіцы?
Далей
|
Скажы мне, што ты танчыш...
Першым меркаваннем падзяліўся наш чытач. Два другія — ад журналістаў нашай рэдакцыі. А якой бачыцца вам, шаноўныя чытачы, будучыня беларускай нацыянальнай харэаграфіі? Чакаем лістоў!
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"