Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Канстанцін АНТАНОВІЧ ( 482 cт. ) |
Калі дробязі апраўдваюць сродкі
Да музейнага форуму, што сёлета пройдзе ў Гомелі, будзе падрыхтавана шмат разнастайных праектаў, верагодна, разгорнецца барацьба за перамогу ў розных намінацыях. Пра гэта “К” абавязкова напіша падрабязна. Але цяпер хочацца пагутарыць пра больш прыземленыя, але ад таго не менш актуальныя праблемы музейнага жыцця і не толькі.
Далей
|
Абысці фармат, каб слухаць сваё
Паняцце “радыёфармат” знаёмае многім аматарам музыкі. Згадваецца, як я яшчэ школьнікам тэлефанаваў на беларускія FM-станцыі з пытаннем: чаму на вашых хвалях ніколі не пачуць так званай альтэрнатыўнай музыкі айчынных выканаўцаў? Гучаў аднолькавы адказ: гэта не наш фармат. Атрымліваецца, што вялікі пласт беларускай музыкі, у тым ліку айчынная бардаўская песня ці той жа эксперыментальны рок (гэты спіс можна доўжыць), не вартыя ўвагі сярэднестатыстычнага беларуса…
Далей
|
Ідэі “Ля Белай Чаплі”
Увечары перад Лунінцом заехалі ў загадкавы Кажан-Гарадок… А ўвогуле, фінальны тур чэрвеньскага аўтаваяжу прайшоў па палескім краі, дзе набіраўся настаўніцкай мудрасці Якуб Колас. Ля гасцёўні ў Лунінцы нас сустрэў бюст народнага пісьменніка і аўтара “Сымона-музыкі”. Сустрэў, а наступнай раніцай праводзіў на Ганцавіччыну. Як, думаеце, называлася крама ў Люсіне, дзе мы праз пару гадзін пілі духмяную каву? Правільна: “На ростанях”! “К” пісала некалькі гадоў таму пра культуру Люсіна, пра незвычайныя бібліятэку і клуб, дзе любая творчая дзея нясе на сабе адбітак думак і мар Песняра. Тут кожная бібліятэкарка ды клубніца — Ядвіся ў душы і любіць Палессе так, як Колас і апісваў…
У Люсіне таму больш не спыняліся, а скіраваліся наўпрост у Ганцавічы — у мясцовы райметадцэнтр, заўжды багаты на праекты, рэалізаваныя і толькі што народжаныя.
Далей
|
Калі ягады ратуюць…
І зноў мы ў дарозе, зноў шукаем крэатыў. Пераконваемся цягам дня, што ён таму і дарагі, што рэдкі. Крэатыў (чытай — яркі праект) сёння сустрэўся нам усяго два разы. Для трох раёнаў — малавата. Але дзень на дзень не прыпадае. І кожны раз не губляем надзеі на ўласнае здзіўленне. Урэшце, мэта нашых вандровак — адлюстраванне станоўчага вопыту, які любы ахвотны можа ўзяць з карысцю для сябе на ўзбраенне. І не дзеля сляпога паўтору, а з мэтай творчага пераасэнсавання ды не менш творчай адаптацыі ў “геапалітычных” умовах роднай мясцовасці.
Далей
|
Стаўка большая за жыццё?
Працягваем гаворку пра сённяшні стан клубаў, бібліятэк, музеяў ды гісторыка-архітэктурных каштоўнасцей. Без перабольшання скажам: пабачылі іх нямала. Прынамсі, ёсць з чым параўноўваць. Радуе і тое, што сустракаліся на Міншчыне (ледзь не праз аднаго) з прафесіяналамі ад культуры, якія не толькі здзяйсняюць, але і вучаць — нас, журналістаў, ды маладую змену яшчэ неспрактыкаваных спецыялістаў. Тое ж самае, дарэчы, датычыцца і тых сівых руін, якія нам давялося пабачыць на Уздзеншчыне. Яны — таксама выхоўваюць, бо нават у выглядзе рэшткаў здатныя пераканаць, якімі велічнымі ды непахіснымі былі нашы продкі… А наўкол панавала спёка. Падрасло новае пакаленне буслоў, у пошуках ежы для якіх іхнія бацькі нястомна цікавалі за трактарамі, што выкошвалі атаву над балацянкамі, багатымі на жабак. Распачыналася жніво… Але хопіць прыродаапісання. Наперадзе — расповед і аналіз таго, дзеля чаго мы раз-пораз і кідаем родную рэдакцыю…
Далей
|
Асуджаныя на гіпермаркет
Культура Міншчыны для нас абодвух — амаль нязведаная. Да “аўтапрабежных” часін рэдакцыйнае кіраўніцтва камандзіравала нас спрэс у аддаленыя раёны Беларусі. Маўляў, Мінская вобласць — “сякера” пад лавай: у любы час можна дастаць ды палюбавацца адточанай завостранасцю прысталічнай культурнай “прылады”. Выснова прыгожая, але, як аказалася, не вельмі дакладная. Прынамсі, першыя дні аўтаваяжу па Міншчыне прынеслі нам не толькі станоўчыя эмоцыі... Агаворымся, забягаючы наперад, што змест публікацый па выніках нашага ліпеньскага аўтатура тычыцца не столькі аптымізацыі, колькі прафесіяналізму альбо поўнай яго адсутнасці. Пытанне, як нам падаецца, — ці не самае на сёння надзённае і для сельскай культуры лёсавызначальнае.
Далей
|
Брама неўміручасці, або Прыгоды гарынскай цэглы
Апошні дзень нашай аўтакамандзіроўкі, так ужо атрымалася, быў прысвечаны культуры Бярозаўшчыны і ўласна Бярозы. На старадаўнім гербе яе красуецца брама кляштара ордэна картэзіянцаў. Наяве яна пакуль не такая прыгожая. Тым не менш, па-ранейшаму сімвалізуе заможнасць кляштара, што дасягнуў у XVII стагоддзі не толькі духоўных, але і эканамічных вышынь — за кошт развіцця крэдытавання, гандлю ды рамёстваў. А сімвал, звернуты да нашчадкаў, павінен існаваць вечна, нагадваць, абуджаць, клікаць… З дадзенай нагоды ўхвальна, што мясцовыя ўлады вырашылі аднавіць адмысловую пабудову і пераўтварыць яе ў гэткую Браму неўміручасці, што адкрывае нам выбітнасць тутэйшай гісторыі і культуры. Вось да той Брамы мы і імкнуліся цягам усяго дня. На шляху, трэба сказаць, сустрэлі безліч цікавага і карыснага для нас ды чытачоў.
Далей
|
Карэта для Сапегі, а ў кавярні абед — у абед
Нам пашанцавала, бо канец мая быў не проста цёплы, а нават спякотны. Таму асноўнай ежай на дзённым маршруце было марожанае. А ваду, ад якой заходзіліся зубы, знаходзілі ў святых крыніцах. У Жылічы не трапілі, а вось Сынкавічы не абмінулі… Такім чынам, наш шлях 22 мая пралёг праз Зэльвенскі, Пружанскі ды Івацэвіцкі раёны. Натуральна, святымі мясцінамі не абмяжоўваліся. Словам, пабачылі шмат чаго, аднак ад пэўных уражанняў нават аскома з’явілася. Але хто сказаў, што журналіст змушаны пісаць толькі пра ўзнёслае, станоўчае ды прыемнае? Дый наша “аўтакрэда” засталося нязменным: “Што бачым, пра тое і пішам”. На тым, так бы мовіць, і стаім…
Далей
|
Мары ў Мары
Музеі Туркменістана, як выстветлілася, могуць уразіць самага патрабавальнага турыста. Каб пераканацца ў гэтым, пагутарым з дырэктарам Марыйскага гісторыка-краязнаўчага музея Тарэ НАБАТАВЫМ, які днямі завітаў у Мінск у рамках Дзён культуры яго дзяржавы ў нашай.
Далей
|
Музей Чорнага — хутка
Да адкрыцця рыхтуецца Музей Кузьмы Чорнага ў Цімкавічах, што на Капыльшчыне.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"