Па­лі­ты­ка му­зея бу­ду­ецца на ба­лан­се буй­ных між­на­род­ных пра­ектаў, юбі­лей­ных вы­стаў знач­ных бе­ла­рус­кіх мас­та­коў і асвят­лен­ня важ­ных дат з жыц­ця кра­іны, а так­са­ма ка­мер­цый­ных экс­па­зі­цый. Асаб­лі­вас­ці апош­ніх га­доў — вы­ка­рыс­тан­не вя­лі­кіх плош­чаў но­ва­га кор­пу­са з вы­ка­на­ны­мі па­тра­ба­ван­ня­мі клі­мат-кан­тро­лю і пры­дат­ны­мі для пры­ёму між­на­род­ных вы­стаў.

Не­йкія мас­тац­кія пра­екты з тых, што рэ­алі­за­ва­лі­ся сё­ле­та, я не па­гля­дзеў. З га­да­мі раз­уме­еш: фра­за «ты тое, што ты ба­чыш» мае пэў­ны сэнс. І сап­раў­ды, лепш не­ча­га і не ба­чыць.

Па-ра­ней­ша­му з ма­ні­яка­ль­най упар­тас­цю шу­каю са­мае ці­ка­вае ў ма­ла­дых. І зна­хо­джу: у пра­екце «Артэ­рыя» (ку­ра­тар­ка Але­на Пра­та­се­віч, курс Яго­ра Во­іна­ва), у гур­тоў «Ве­ха» і «Лёд», які не­ча­ка­на ад­крыў фа­таг­ра­фіч­ны «Рок­Бу­фет».

Ці ша­куе са­лон гле­да­ча су­час­ным мас­тац­твам? Ці змя­няе ву­гал гле­джан­ня?

Трып­ціх пад на­звай «Мя­са» — цэн­тра­ль­ны эле­мент вя­лі­кай інста­ля­цыі, дзе асно­вай вы­сту­пі­лі жы­ва­піс­ныя па­лот­ны, да кан­ца не­чы­тэ­ль­ныя без па­ху тан­на­га бар­шчу (з рэ­аль­най ста­лоў­кі па­вер­хам ні­жэй), без пер­спек­ты­вы экс­па­зі­цый­най пра­сто­ры, вы­бу­да­ва­най па фар­ма­ль­най пры­кме­це хра­ма з га­лоў­ным ку­ль­мі­на­цый­ным тво­рам у тар­цы, на­рэш­це, без кні­гі — ка­та­лі­за­та­ра пра­екта, што над­ае гэ­тай дзеі вы­раз­ны ідэй­ны век­тар.

Два ве­лі­чэз­ныя па­ла­цы — Гра­са і Пун­та дэ­ла Да­га­на — у са­мых ту­рыс­тыч­на-мас­тац­кіх кроп­ках цэн­тра Ве­не­цыі змяс­ці­лі бо­лей за 200 Хёр­ста­вых тво­раў. У асноў­ным скульп­тур, да­ска­на­ла вы­ка­на­ных з плас­ты­ку, брон­зы і ка­ме­ню і з бо­льш шы­коў­ных ма­тэ­ры­ялаў — зо­ла­та, срэб­ра, не­фры­ту і каш­тоў­ных ка­мя­нёў.

Яшчэ адзін год за­вяр­шае свой кру­газ­ва­рот і за­ста­ецца ў мі­ну­лым. Пад­во­дзяц­ца вы­ні­кі, акрэс­лі­ва­юцца пер­спек­ты­вы, а ў аса­біс­тай кні­зе па­мя­ці кож­на­га на асоб­ных па­ліч­ках рас­кла­да­юцца ўспа­мі­ны. Аса­біс­та для мя­не сё­ле­та асаб­лі­вую каш­тоў­насць на­бы­лі му­зыч­ныя падзеі, якія ад­бы­ва­лі­ся ў ка­мер­ным жан­ры.

Ся­род мнос­тва му­зыч­ных падзей 2017-га спы­ню ўва­гу на дзей­нас­ці Му­зыч­най ка­пэ­лы «Са­но­рус», якая адзна­чы­ла 30-год­дзе.

Ад­ыхо­дзя­чы год вы­даў­ся як ні­ко­лі ба­га­тым на ха­рэ­агра­фіч­ныя падзеі. Най­перш гэ­та дзі­вос­ны збег юбі­ле­яў, важ­ней­шы з якіх — 70-год­дзе сла­ву­та­га ха­рэ­огра­фа Ва­лян­ці­на Елі­зар’ева.

Як бы хацелася неверагодную канцэнтрацыю кастрычніцкіх і лістападаўскіх музычных праграм, якія адлюстроўваюць розныя грані сучаснай творчасці, нарэшце назваць доўгачаканым бумам.

На пачатку снежня Беларускі музычны тэатр паказаў прэм'еру фолк-рок-мюзікла «Трыстан і Ізольда». інтарэс да спектакля падаграваўся тым, што аўтар музыкі Алан Сімон -- сучасны французскі кампазітар. Ён прыязджаў у Мінск, прысутнічаў на апошніх рэпетыцыях а прэм'еры. Вынікам застаўся задаволены.

Ме­на­ві­та ў пер­са­на­ль­ныя на­мі­на­цыі афор­мі­лі­ся мае раз­ва­жан­ні аб тым, што ця­гам го­да ад­бы­ва­ла­ся ў Бе­ла­ру­сі.

2017 — са­мы ша­ра­го­вы тэ­атра­ль­ны год.

2017-ы я па­ча­ла з «Ка­ляд­най гіс­то­рыі» Бе­ла­рус­ка­га дзяр­жаў­на­га тэ­атра ля­лек.

Ад­ной з са­мых важ­ных тэн­дэн­цый апош­ніх га­доў з’я­віў­ся пра­цэс ама­ла­джэн­ня рэ­жы­сёр­скіх кад­раў. Для мя­не ві­да­воч­на, што тыя ма­ла­дыя па­ста­ноў­шчы­кі, якія ра­на за­йме­лі маг­чы­масць рэ­алі­зоў­ваць ся­бе на вя­лі­кіх па­ўна­вар­тас­ных пля­цоў­ках, сён­ня дэ­ман­стру­юць за­йздрос­ную ста­бі­ль­насць. Сё­ле­та ўсё са­мае ці­ка­вае звя­за­на з імё­на­мі Іга­ра Ка­за­ко­ва, Ка­ця­ры­ны Авер­ка­вай, Аляк­сан­дра Мар­чан­кі, Яўге­на Кар­ня­га.

Мас­тац­тва за­ўсё­ды зна­хо­дзіц­ца ў па­ло­не ма­тэ­ры­ялу.

За­ўжды зда­ва­ла­ся: ка­лі доб­ра ўгле­дзец­ца ў «Юдзіф» Джар­джо­нэ, у по­зір­ку ге­ра­іні на Ала­фер­на — вы­ба­чай­це, на яго­ную га­ла­ву — мож­на за­ўва­жыць спа­гад­лі­васць... і ўсмеш­ку на вус­нах гэ­тай са­май га­ла­вы, ад­чуць не­йкую дзіў­ную, та­ямні­чую су­вязь па­між пер­са­на­жа­мі.

У сыходзячым годзе маленькіх крокаў у кірунку аднаўлення нашага кінамастацтва было шмат. Завяршылася шматгадовая рэканструкцыя будынка Нацыянальнай кінастудыі «БЕ­ЛА­РУ­СЬ­ФІ­ЛЬМ». Кінатэатры ахвотней сталі ўключаць у свой рэпертуар стужкі беларускіх кінематаграфістаў.

Па­ра­дак­са­ль­на, але пер­спек­тыў­ны тэ­ма­тыч­ны план у пэў­най ме­ры тар­мо­зіць раз­віц­цё айчын­най ані­ма­цыі. Да прык­ла­ду, тэ­мы не­ка­то­рых ло­таў: «Вы­ха­ваў­чыя гіс­то­рыі для дзя­цей», «На­ву­ча­ль­ныя пра­екты для да­шко­ль­ні­каў» і інш.